بررسی تفسیری «کظم غیظ» در آیه ۱۳۴ آل‌ عمران

.

نویسندگان: سیده سعیده غروی؛ فرهاد احمدی‌ آشتیانی

.

سطح مقاله: علمی پژوهشی

.

چکیده

قرآن کریم در آیه ۱۳۳ سوره آل عمران، به توصیف بهشتی می‌پردازد که از آن متقین است و آنگاه در آیه ۱۳۴ به تبیین ویژگی‌های ایشان می‌پردازد. «کظم غیظ» یکی از این اوصاف است که از منظر مفسرین در خصوص کسانی به کار می‌رود که با آن که قادر به بروز خشم و عقوبت شخص مقصر هستند، خشم خود را فرو می‌خورند. ارتباط اوصاف برشمرده و عبارت «محسنین» در پایان آیه، برخی مفسران را بر آن داشته تا از طریق ارتباطی ساختاری، به تفسیر سیاق آیه بپردازند. از منظر آنان احسان به غیر، یا به گونه نفع رساندن به دیگران یا دفع ضرر از ایشان بروز می‌یابد. عبارت «الَّذِینَ یُنْفِقُونَ فِی السَّرَّاءِ وَ الضَّرَّاء» مصداقی از گونه اول احسان است و مقصود از عبارت «وَ الْکَاظِمِینَ الْغَیْظ» دفع ضرر از دیگران در دنیا و مراد از «وَ الْعافِینَ عَنِ النَّاسِ» دفع ضرر از دیگران در آخرت است، به این ترتیب وجه مشترک این سه عبارت را مراتبی از احسان می‌دانند. از همین‌رو قرآن پاداش این سه عمل را با عبارت «وَ اللَّهُ یُحِبُّ الْمُحْسِنِین» بیان می‌کند

واژگان کلیدی: آیه ۱۳۴ آل عمران, کظم غیظ, متقین, احسان, تقوا