قیمت: | 0تومان |
تاریخ انتشار: | 31 تیر 1397 |
دسته بندی: | مقالات علمی پژوهشی |
عنوان مقاله: تحلیل انتقادی دلالت اصطلاح «الخلفاء الراشدون» در روایات فریقین
سال انتشار: ۱۳۹۶ سطح مقاله: علمی پژوهشی
.
چکیده
با بررسی در پیشینه اصطلاح «الخلفاء الراشدون» در منابع اهل سنت و شیعه این مطلب دریافت می گردد که این اصطلاح، در منابع سنی از وجهه بیشتری برخوردار است، به عبارتی نمود آن در میان دانشیان و عالمان اهل سنت بیشتر است، زیرا اکثر ایشان آن را بنابر مصالح فرقه ای خویش به نفع خود گرفته و بسیاری از مبانی اعتقادی خویش را بر اساس آن استوار ساخته، سامان داده اند. این اصطلاح به معنی امروزین آن، چنانکه مد نظر دانشمندان شیعی و سنی است [یعنی خلفای اربعه ابوبکر، عمر، عثمان و امیر مومنان علی(ع)] در آن زمان بدین شکل و معنا رواج نداشته است.
منشأ این اصطلاح در روایتی از پیامبر رخ نموده که تنها راوی آن عرباض بن ساریه است و در دیگر طبقات به جهت محتوای مصلحتی و فرقه ای تعداد روات آن افزون یافته که تقریبا اکثر آنها اهل شام ـ معروف به مبغضین امام علی و اهل بیت هستند.
این پژوهش به دنبال آن است که با بررسی نقدی نسبت به اسناد و طرق متعدد که از اهل سنت و شیعه وارد شده، مصادیق صحیح آن را بنابر منابع فریقین بیابد و نظر مشهور در اینباره را به چالش بکشاند و بیان کند کاربست این اصطلاح در منابع اهلسنت که برخی نظریات اصولی یا فقهی خود را بر پایه آن سامان داده اند، از اساس بر پایه خطا صورت پذیرفته که براساس حدیثی موضوع بنا گردیده است.
عنوان مقاله [English]
چکیده [English]
Examining the history of the expression “Al-Khulafā ul-Rāshidūn” in Sunni and Shi’i sources, this research discovered that expressionth is more prevalent in Sunni resources. In other words it is more used among Sunni scholars, because most of them have used it for their sectarian interests and have built many of their beliefs on it.
Today’s meaning of the word intended by Shia and Sunni scholars ,the four caliphs ; Abu Bakr, Omar, Uthman and Amir al-Mu’minīn Ali was not common at the time of caliphate. The origin of this term goes back to a narration from the Prophet that its only narrator is Erabz ibn Sariah and in other periods due to the sectarian and expedient content, its number has increased while almost most of them are from among as the enemies of Imam Ali and Ahlul-Bayt.
This paper through critical review seeks the correct examples of the term according to the Sunni and Shia sources and challenge the well-known idea in this regard. Moreover, it expresses the use of this term in Sunni sources upon which some of their principled or jurisprudential views are based is rooted in a fake jadith.
کلیدواژهها [English]