قیمت: | 0تومان |
تاریخ انتشار: | 26 بهمن 1396 |
دسته بندی: | مقالات علمی پژوهشی |
مولفه های معنایی واژه نزول در قرآن کریم با تکیه بر دو محور همنشینی و جانشینی
نویسندگان: پژمان ظفری؛ جهانگیر امیری؛ علی سلیمی؛ تورج زینی وند
چکیده
مادّهی «نزل» یکی از پربسامدترین واژگان قرآنی محسوب میشود که با صیغه های گوناگونی نزدیک به چهارصد بار در قرآن به کار رفته است. این واژه که در اصل، به معنای «افتادن از فراز به فرود» است؛ در آیات قرآنی توسعه معنایی یافته و به معانی دیگری؛ همچون «آفریدن»، «بخشش»، «فراگیری»، «وارد شدن»، «ابتلا» و «قول» به کار رفته است.
واژه «نزول» هرگاه در زمینههای دیگری چون «باریدن باران»، به کار رفته، بافت و قالب آن با فروفرستادن قرآن تفاوت دارد؛ چرا که همین مادّه در خصوص باران، تنها به همراه واژه «سماء» (آسمان) کاربرد دارد، حال آنکه هرگاه در ارتباط با فرو فرستادن «وحی» استفاده گردیده، همواره با واژگانی؛ چون «من عندنا»، «روح الأمین»، «قلب پیامبر» و با اضافه به صفات متعدد خداوند به کار رفته است.
در قرآن کریم این واژه در محور همنشینی با صفاتی چون «رحمان و رحیم»، «رب العالمین»، «عزیز حکیم»، «حکیم حمید»، «حقّ» همنشین شده است و چنین کاربردی عظمت و قداست قرآن را نمایان میسازد و در حقیقت «کنشگر حقیقی» و «فاعل وحی» را خداوند معرفی میکند.
در محور جانشینی نیز با واژگانی؛ چون «وحی»، «القاء»، «قرائت»، «تلاوت»، «آتَی»، «جاء»، «جعل»، جانشین شده است که هر کدام به نوعی، نزول قرآن را حکایت میکنند و رابطه پیامبر (ص) با فرشته وحی را به تصویر میکشند. در نوشتار توصیفی – تحلیلی حاضر، مادّهی نزول بر اساس رویکرد معناشناسی بر دو محور همنشینی و جانشینی مورد بررسی قرار گرفته و مولفه های معنایی آن بیان شده است.
سطح مقاله: علمی پژوهشی
عنوان لاتین: