میزان انتقال اسلوب‌ های تعلیل متون نهج البلاغه در ترجمه‌ های فارسی (با تکیه بر ۳۰ نامه نخست نهج البلاغه و ۶ ترجمه فارسی)

میزان انتقال اسلوب‌ های تعلیل متون نهج البلاغه

نویسندگان: شرمین نظربیگی؛ مینا جیگاره؛ انسیه خزعلی

چکیده

فرمایش‌های امام علی (ع) در نامه‌ های نهج البلاغه با اسلوب‌های تعلیل فراوان همراه است و مترجمان اغلب از واژگانی محدود در مقابل این تنوع تعلیلی استفاده می‌کنند و گاه برای جلوگیری از تکرار این واژگان محدود، تنها برخی از تعلیل‌ها را منعکس می‌سازند. از آنجا که تعلیل از شیوه‌های اقناع مخاطب است، ضرورت دارد برابری تعلیلی نامه‌ها وترجمه‌ها تا حدّ امکان رعایت شده و از تکرار واژگان محدود پرهیز گردد؛

این مقاله به روش توصیفی ـ تحلیلی ضمن بررسی ترجمه‌های آقایان جوینی، کاشانی، فیض الاسلام، امامی و آشتیانی، شهیدی و دشتی دریافته است که برابری تعلیلی در ترجمه‌های قدیمی‌تر بیشتر از ترجمه‌های جدید است و مترجمان جدید اسلوب‌های تعلیل را تا آنجا منعکس ساخته‌اند که ساختار کلی کلام دستخوش تکرار واژگان تعلیلی قرار نگیرد؛ حال آنکه تنوع واژگان تعلیلی زبان فارسی و مفید تعلیل بودن معادل‌های فارسی برخی اسلوب‌های تعلیل عربی، خود می‌تواند برابری تعلیلی متن مبدأ و مقصد را هرچه بیشتر فراهم نماید.

واژگان کلیدی: روش ترجمه ؛ ترجمه نهج‌ البلاغه ؛ اسلوب‌ های تعلیل

سطح مقاله: علمی پژوهشی